تأثیر دو شیوه تمرین استقامتی و مقاومتی بر پاسخ هورمون pyy زنان چاق غیرورزشکار

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر دو شیوه تمرین استقامتی و مقاومتی بر پاسخ هورمون زنان چاق غیرورزشکار بود. بدین منظور 37 نفر زن چاق با دامنه سنی 35-30 سال که سابقه بیماری خاصی نداشتند در سه گروه استقامتی ، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. اطلاعات اولیه در رابطه با قد، وزن، درصد چربی بدن، حداکثر توان هوازی تمامی نمونه ها با وسایل مخصوص اندازه گیری و ثبت شد. قبل از شروع برنامه تمرینی از همه آزمودنی ها در حالت 12 ساعت ناشتایی 2 سی سی خون از ساعد دست چپ گرفته و پس از سانتریفوژ و جداسازی پلاسما در آزمایشگاه در دمای 20- درجه سانتی گراد نگه داری شد. سپس گروه های تجربی تحت تأثیر 8 هفته برنامه تمرینی استقامتی (برنامه دویدن با 75-65 درصد حداکثر ضربان قلب)، برنامه تمرین مقاومتی (به صورت دایره ای با وزنه و درگیری عضلات اصلی) به صورت سه جلسه در هفته و با رعایت اصل اضافه بار قرار گرفتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه آزمون از تمامی افراد، نمونه خون دوم گرفته و پس از جداسازی سرم و پلاسما برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه منتقل شد. برای اندازه گیری هورمون pyy از کیت elisa استفاده گردید. با بهره گیری از روش های آماری نظیر آزمون t گروه های همبسته به منظور مقایسه نتایج پیش آزمون با پس آزمون و همچنین میزان تأثیر گذاری شیوه های مختلف تمرین بر متغیرها استفاده شد. همچنین از تحلیل واریانس یک طرفه به منظور مقایسه میانگین گروه های مختلف در متغیرهای تحقیق استفاده گردید و جهت تعیین محل اختلاف گروهی در میانگین گروه های مورد مطالعه از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج نشان داد که 8 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح هورمون تأثیر معنی داری داشت(001/0 p=) و باعث کاهش سطوح ناشتایی این هورمون گردید که این امر نشان دهنده افزایش اشتها و تمایل بیشتر به خوردن جهت جبران انرژی از دست رفته طی تمرینات می باشد. اما با توجه به کاهش معنی دار وزن (000/0 p= مقاوتی) (037/0 p= استقامتی)در گروه های تمرینی می توان به افزایش در کارایی سیرکنندگانی یک وعده غذایی ثابت براثر فعالیت بدنی اشاره نمود و نتیجه گرفت که کاهش وزن ناشی از تمرین متفاوت با کاهش وزن بر اثر محرومیت غذایی است.